In de droge, kale vlakte, aan de rand van de Namib-woestijn, liggen de overblijfselen van een ooit zeer belangrijke stad. Het is het mijnwerkersdorp Kolmanskoppe in het zuidwesten van Namibië, waar de Duitse emigranten op jacht gingen naar diamanten. De diamantenmijn is inmiddels gesloten, maar het dorp ligt erbij alsof het recent is verlaten en daarna in bezit genomen is door het zand. Ik kan je aanraden om een rondleiding te nemen, het is een bijzondere dorp met een interessante geschiedenis!

Het begon allemaal in 1908, toen Zacherias Lewala, een spoorwegmedewerker die drijfzand van de sporen schepte, enkele interessante stenen vond. Hij nam ze mee naar de inspecteur van de lijn, August Stauch, die de stenen naar Luderitz bracht voor een deskundig advies. Het bleken diamanten te zijn….

In de buurt van Luderitz werd alle beschikbare grond opgeëist. Arbeiders werden in lijnen opgesteld en gesommeerd om op handen en voeten door de woestijnvlakte te kruipen, met jampotjes in de hand waar de gevonden diamanten in verzameld konden worden.

Kolmanskop groeide uit machtig diamantimperium. Begin 1900 werd Namibië bestuurd door Duitsland en dit is overal in dit mijnwerkersdorp terug te vinden. Het verhaal gaat zelf rond dat ze pas nadat ze klaar waren met het bouwen van de pub en de kegelbaan, op zoek gingen naar geschikte plekken om hun huizen op te bouwen.

In 1912 produceerde het gebied 11,7 procent van de totale diamantproductie in de wereld.De eerste wereldoorlog en het vinden van een nieuw gebied vol diamanten bij het zuidelijker gelegen Oranjerivier, was de start van de teloorgang van Kolamanskop. Het heeft echter nog best lang geduurd voordat alle werkzaamheden plat werden gelegd. De laatste drie families verlieten de stad uiteindelijk in 1956.

Momenteel is het dorp een bijzonder historisch gebied en een fotogenieke plek voor meerdere doeleinden. De verlaten stad is overgenomen door de natuur en haar zand. En geen enkel gebouw of weg is hier aan ontkomen, behalve de panden die als museum dienen. Welk gebouw je ook bekijkt, elk raam dat je  inkijkt: het zand domineert alles. Maar dat maakt gelijk ook, in combinatie met al die vervallen gebouwen, dat het een lust voor je ogen is met de meest surrealistische beelden.